Babies en Schorpioenen

Het voelt goed om weer eens bezig te zijn met het gene waar wij voor opgeleid worden. Tuurlijk, onderzoek doen hoort helemaal bij medisch wetenschappelijk geschoold zijn (laat Dr. Moorman maar niets anders horen) maar omgaan met patiënten en hen helpen met welke ziekte en/of pijntjes dan ook is het gene waar ons hart sneller van gaat kloppen. En of die sneller ging kloppen. Afgelopen week hebben wij meegelopen op de Labour Ward van het Riley Mother and Baby Hospital te Eldoret. Drie dagen lang mochten Lisa en Sterre het gekreun, gehijg, gehuil, gelach en gejammer van bevallende vrouwen aanzien en aanhoren. Voor Lisa was dit niet iets nieuws, de bevallingen teller van Lisa stond al op 2. Sterre daarin tegen was een virgin. Het was dan ook even slikken toen zij voor het eerst in haar leven een hoofdje uit een nog ongeschonde vagina zag komen. De pipsheid die zij van de ochtend OK had overgehouden werd door dit aanzien weer even versterkt, waardoor Sterre haarzelf dan ook even excuseerde.

Gelukkig bleef dit niet lang hangen en kon ook Sterre zich bewonderen over hoe geweldig mooi een bevalling kon zijn. Wij werden door de nurses en de midwifes elke keer wanneer een vrouw 6 cm of meer ontsluiting had beide aan een kant van het bed gezet om haar te ondersteunen. Geduld is dan een schone zaak. Schone mag trouwens best vervangen worden door 'gore' zaak. Terwijl iedere vrouw rustig afwacht op de 10 cm ontsluiting (vanaf 10 cm is het geoorloofd om te persen, mits er goede pers weeën zijn) ontsnappen er vanzelf tonnen aan vloeistoffen. Het breken van vliezen, amnion fluid, bloed, cervix smeer etc. Na een tijdje denk je dat de vrouw ondertussen wel leeg is, maar daar denk je wel anders over als de vrouw begint met persen.. nog meer vloeistof en poep. Veel poep. En wie denkt dat poep niet nuttig kan zijn? Heeft het mis! Als de vrouw goed geperst heeft zou het rectum na twee keer stevig persen leeg moeten zijn, is dit niet het geval dan heeft ze de perstechniek nog niet helemaal onder de knie of steekt ze er niet genoeg effort in of had ze gewoon een kneiter vol rectum. Tja hebben we allemaal wel eens last van, goede timing is natuurlijk anders. Dan nu de aanmoedigingskreten! SCUMBA, SCUMBA, SCUMBAAAA (=persen, persen persen persen persen persen!!!!). TENA, TENA, TENA, TENA (= again, again, again, again!!). Zo ons K'Swahilli woordenboek is weer aangevuld. En dan na soms wel 1,5 uur is er eindelijk land inzicht, uhm, we bedoelen natuurlijk baby, JAH BABY! Met een laatste lange pers wordt na het hoofd ook het lichaam geboren en wordt het gloednieuwe wezentje aan zijn moeder voorgesteld. Het zien van de vader duurt vaak wat langer in Kenia dan in Nederland. Waar in NL de vader vaak aanwezig is bij de bevalling, is dat hier in Kenia niet zo vanzelfsprekend. In sommige tribes is het niet normaal, in andere wil de vrouw het gewoon liever niet, in weer andere situaties wil de man het niet (meestal het geval), maar er zijn babies die hun vader soms meteen al wel in het vizier krijgen. En dat mochten Lisa en Sterre bijwonen. Een kersverse vader was zo dapper om er bij te zijn. Misschien denken alle papa's die dit nu lezen 'Hoezo dapper? Easypeasy lemonsqueezie', maar laat ik het plaatje dan even voor u schetsen. Een kamer van 20 vierkante meter met 6 bedden, 6 puffende vrouwen, 10 nurses/midwifes/studenten, bloed poep en vruchtwater op de grond, en dan heb ik het nog niet over alle smeuïge geluiden die de kamer vullen. Kortom, niet een droombeeld. Het was een mooi gezicht hoe ongemakkelijk hij tussen de nurses en het gordijntje heen spiekte, en hoe zijn ogen gingen twinkelen wanneer je hem feliciteerde met de geboorte van zijn zoon. Wij hebben ook de gelegenheid genomen om met een andere vader te spreken over of hij al wist hoe hij zijn pasgeboren dochter ging noemen. Namen als Ashley, Valencia, Kimberly en Felicia, kwamen voorbij, maar vond hij allemaal wat te Amerikaans. We hebben hem maar succes gewenst met het vinden van een passende naam, uit angst dat het gene wat wij voor zouden stellen het meteen zou worden. Als Mzungu's heb je soms wat speciale invloed. Als kers op de taart hebben wij ook een keizersnede bij mogen wonen, voor ons beide de eerste keer.

Deze 3 meeloopdagen vlogen voorbij en waren wij al vrij snel bij het weekend gekomen. Dit keer stond een visite naar The Kerio Valley gepland; vanuit de bergen helemaal om laag slingerend naar beneden. De temperatuur steeg met elke meter die wij daalde en de natuur werd mooier en mooier. De verharde wegen maakte plaats voor zand/stenen weggetjes, waardoor wij trillend en shakend onze accommodatie bereikten. Last van cellulitis? Koop geen trilplaat, koop een ticket naar Kenia. Voor een nachtje verbleven wij in een huisje die deel uitmaakt van een alternatieve FGM kamp. Wanneer meisjes ouder worden, worden zij geacht om naar een vrouwen kamp te gaan waar je leert hoe je vrouw wordt. Tijdens zo'n verblijf worden de meiden o.a. besneden (geen zorgen, Lisa en Sterre bezitten beide nog hun 4 schaamlippen en clitoris). De alternatieve FGM kampen zijn een tegenbeweging, zij vinden dat je ook vrouw kan zijn zonder besnijdenis, waardoor meiden in deze kampen op een leuke en vriendelijke manier behandelt worden. Er staat een stenen huis wat er van buiten fraai uit ziet. De omgeving is alleen maar natuur. Ze hebben vruchtbare grond (hoe kan dat ook hè met al die vrouwen) en verbouwen daarom allerlei soorten lekkernijen: mango's, pinda's, bananen en groente achtige plantjes.

We werden verwelkomt met Chai tea (melk, thee, suiker), droge zoete boterhammen met boter en toffee snoepjes. De hele middag hebben wij genoten van de zon, potjes yathzee en leuke gesprekken met Eveline en Shadrack (de jongen die ons ook meegenomen had naar Rimoi National Reserve). Terwijl de kamer gevuld werd met kaarslicht van de olielampen (geen elektriciteit aanwezig) werd er als avondeten rijst, chapatti en dengoe geserveerd. Een heerlijke maaltijd. Vervolgens weer Chai tea. Wat een heerlijk rustige avond.

Rond 22:30 uur vonden we het wel tijd om naar bed te gaan. De tandenborstels en pyjama's werden uit de rugzakken gevist, maar nog voordat de Colgate tandpasta de eerste tandenborstelharen had aangeraakt veranderde ons kalme avond ritueel in een nachtmerrie. Een 8-10 cm grote rood-oranje kleurige schorpioen vond het kennelijk belangrijk om onze tere zieltjes te pijnigen. WAAAAAAAAAAAH, SCHORPIOEN OP DE MUUUUUR! Poef, zo snel als het licht verdwenen Lisa en Sterre van de grond en sprongen boven op de tafel. Shit wat nu. Na eerst een kwartier lang de grond met zaklampen te hebben geïnspecteerd, om er zeker van te zijn dat dat de enige aanwezige schorpioen was, besloten we langzaam aan (maak vooral geen onverwachte bewegingen) met onze tandenborstels naar buiten te vluchten. Klein probleempje; de muur waar onze grote vriend op zat was de muur waar de deur zich ook bevond. Als sluipende katten manoeuvreerde wij ons door de deur naar buiten. Waren we veilig? Geen idee, als er een binnen zit kan er vast ook buiten een zitten. Dus met panische zaklamp taferelen inspecteerde wij het gras en de wc waar wij ons 'voor het slapen gaan plasje' wilden lozen. Kijk, in een gat plassen in Afrika daar kijken we niet meer van op. Maar wel als je net ontdekt hebt dat er een schorpioen is in de ruimte waar wij moeten gaan slapen en de wc als slaapplek voor vleermuizen dient. Door alle adrenaline was het vrij lastig om de blaassfincter te ontspannen, waardoor we nog langer boven die godvergeten gaten in de grond moesten hangen. Ontspan. Na 30 minuten waren we klaar met poetsen, plassen en moed verzamelen en konden we weer naar binnen. Kut. Schorpioen zat niet meer op de plek waar wij hem voor het laatst zagen. Paniek. Lisa en Sterre pakten hun spullen en verplaatste zich naar de kamer waar de stapelbedden stonden. Hier lag Eveline al te slapen maar werd wakker van ons gegil toen bleek dat de schorpioen vlak voor onze voeten onder de bedden verdween. Ok, slapen wordt kansloos. Gelukkig hielp Eveline ons zoeken naar de Schorpioen. We vonden hem uiteindelijk onder een slipper, toen nog levend, na Eveline haar Kungfu kunsten niet meer (zie foto). Met nog trillende beentjes hielp zij ons bed klaar maken, lees: muizenkeutels eraf vegen en deken uit kloppen. Het was een korte nacht, met veel DEET en één oog open.

Kukelukuuuu, 06:00 uur sochtends. Heel de Valley ontwaakt. We werden wakker met wel 100 verschillende vogel geluidjes, een genot om naar te luisteren. Het diende als troost voor de slapeloze nacht en de decubitus plekken op onze rug en heupen. Laten we zeggen dat de matrassen wel aan vernieuwing toe waren. Om 8:30 uur kwam Eveline ons vertellen dat het ontbijt klaar was, waarna Lisa en Sterre uit het stapelbed klommen (ja we sliepen beide natuurlijk boven, i.v.m. schorpioen) en aanschoven voor ontbijt: Chapatti, brood, avocado, ei en natuurlijk Chai tea, alweer. Na het ontbijt hebben wij ons gewassen met een teiltje warm water en zijn we het land opgegaan om te leren hoe je moet schoffelen met een jembe (schoffel).

Na weer een Chai tea pauze en vervolgens weer een Chai tea pauze. Besloten we weer op huis aan te gaan. We maakten een kleine lunch stop bij de ouders van Shadrack, en gingen vervolgens met gevulde maagjes terug naar Eldoret.

Wat een indrukken, wat een lol, wat een spanning, wat een week!