Wachten...
Het is wachten geblazen, dus tijd voor een blog.
Het Afrikaanse "heel even wachten" of "het is nog maar een klein stukje lopen" interpreteren wij zeker heel anders dan hier.
Het is nog even wennen, ook voor Lisa.
Vandaag was het plan om na 2 dagen chillen eindelijk wat nuttigs te gaan doen en dus voor ons onderzoek aan de slag te gaan.
Dr Mabeya zette ons af bij zijn kliniek en vertelde ons dat wij hier even moesten wachten zodat hij papieren voor ons onderzoek in orde kon maken.
Prima natuurlijk! Wij konden ondertussen verhalen uitwisselen met een Keniaan die 2 jaar in Groningen had gestudeerd.
Nadat deze Keniaan weg moest zijn naar binnen verhuisd om daar te wachten.
Inmiddels, bijna 3 uur later, zitten we nog steeds op dezelfde plek en hebben we alle spelletjes op onze telefoon al uitgespeeld. Ook zijn onze batterijen aardig leeg en hebben we honger.
Gelukkig hebben we hier enigszins op ingesteld, this is Africa..
Gisteren hebben we een lange wandeling gemaakt met jongste dochter Hope. Het idee was om een kwartiertje door de buurt te wandelen, dit werd uiteindelijk 1,5u. Volgens Hope was het een klein stukje lopen want ze wilde haar school nog laten zien.
Tegen het einde van de middag kwamen dr mabeya en zijn vrouw (eigenaars van het huis) thuis van een weekend tripje.
Vrij snel daarna arriveerde onze koelkast
Een grote gloednieuwe koelkast met vriesvakje, ontzettend lief. Nu kunnen we eindelijk yoghurt kopen:-)!
Nu een halve dag later bevinden wij ons in Gynocare Fistula Center: een ziekenhuis speciaal gebouwd voor vrouwen met fistels, ontstaan na keizersnede. Het is een Maternity hospital, waar Dr. Mabeya de owner van is. En ja, ook hier zijn wij aan het wachten... Er is een mogelijkheid dat wij vanmiddag bij een keizersnede kunnen zijn, maar eerst zien en dan geloven;)
Ohja, op weg naar Gynocare werd de zijkant van de auto geschampt :o Gelukkig was de meeliftende farmacoloog zo slim om het kenteken van de aanrichtende auto te onthouden. Smart men. Schade viel mee, en wij ongedeerd!
